"KITOMIYA JUN" [คิโตมิยะ จุน กับถนนบนเสียงดนตรี]

ครั้งหนึ่ง เมื่อฉันยังเด็ก เคยมีคนบอกกับฉันเสมอ

"พ่อคะ ทำไมพ่อถึงเล่นดนตรีคะ"

"เพราะดนตรีเป็นสิ่งที่งดงามไงล่ะจ๊ะ"

"พ่อคะทำไมพ่อถึงรักดนตรีคะ"

"เพราะดนตรีเป็นสิ่งมีค่าสำหรับพ่อไงล่ะลูก"

"พ่อคะ ทำไมพ่อถึงชอบดนตรีล่ะคะ"

"เพราะดนตรีเป็นสิ่งบรรดาลความสุขให้แก่ผู้คนไงล่ะ"

วันเวลาผ่านไป...

ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปด้วย

และแล้ววันหนึ่ง

ฉันก็หันกลับมาถามคนๆนั้นอีกครั้งด้วยคำถามที่แปลกไปจากเดิม

"พ่อคะ ทำไมพ่อถึงไม่เล่นดนตรีละคะ?"

"เพราะดนตรีมันไม่งดงามอย่างที่พ่อคิดอีกแล้วไงล่ะจ๊ะ"

"พ่อคะ ทำไมพ่อถึงไม่รักในดนตรีแล้วล่ะคะ"

"เพราะมันไม่ได้มีค่าอย่างที่พ่อควรจะเก็บรักษามันอีกแล้ว"

"พ่อคะ ดนตรีไม่ได้บันดาลความสุขให้ใครแล้วเหรอ"

"ถูกต้องแล้วลูก สิ่งที่บันดาลความสุขให้พ่อตอนนี้คือเงินเท่านั้น"

คนๆนั้นทิ้งสิ่งที่เรียกว่าดนตรี ไปหาสิ่งที่เรียกว่าเงิน

เขาทำให้ฉันผิดหวัง...

เขาทำลายความฝันที่ฉันกับเขา

ร่วมกันสร้างมันขึ้นมาในวัยเด็ก จนมันพังทลายลงในพริบตา

ตอนนี้คนๆนั้น ไม่มีความหมายสำหรับฉันอีกต่อไปแล้ว

เหมือนๆกับที่ฉัน ได้หมดค่าสำหรับเขาไปทุกๆวัน

จนถึงตอนนี้ 'เงิน'มีค่าที่สุดสำหรับเขา...

ฉันจึงตัดสินใจแยกตัวออกมา

ถึงเวลาแล้ว ที่ฉันจะไปตามทางของฉัน

เส้นทางที่ฉันใฝ่ฝันมาตลอดนับตั้งแต่คนๆนั้นสอนฉันเล่นดนตรี

ถนนเส้นทางของนักดนตรี...

และฉันจะพิสูทให้พ่อเห็นเอง

ว่าดนตรีน่ะ มันมีค่า มากกว่าเงินของพ่อหลายเท่านัก

+++++++++++++++++++++

กลับมาแล้วจ้า

เที่ยวหนุกมาก

น้าวหนาว

จะกลับมาอัฟนิยายต่อแล้วน้า

(มาอ่านกันด้วยนะคะ เม้นท์ให้กำลังใจด้วยนะ

จะได้มีกำลังใจเขียนต่อ^ ^)

______________________________________

และแล้ววววว ช่วงนี้อาจจะอัฟได้ไม่เยอะมากน้า

ช่วยรอหน่อย(แม้เราจะไม่เคยมีแฟนๆนิยายเหมือนชาวบ้านเค้าT^T)

วันนี้จะอัฟให้ครบร้อยก่อนและกัน รู้สึกจะดองมานาน



t em